‘De EUC terugblik van…’ is een rubriek die ons meeneemt naar de bijzondere roeiervaring van een ploeg die in actie kwam op de laatste editie van het EUC. Wat ging er goed, wat ging er HEEL goed en wat ging er vooral niet zo heel goed? Wat heeft het EUC de ploeg gebracht, hoe hebben zij zich voorbereid en smaakt zo’n EUC naar meer? We stellen wat vragen aan Helen Harmsen en Minke Holleboom van D.R.V. Euros.
Allereerst, van harte gefeliciteerd met het behalen van jullie blik/medaille! Neem ons mee naar de race, hoe ging deze? Ging het oproeien direct al goed of was het juist een slechte generale, was iedereen onwijs zenuwachtig of viel het mee, hoe ging de start, hebben jullie een enorme eindsprint in moeten zetten?
Het was onzettend zwaar weer, harde wind tegen met (vooral op de eerste kilometer) ontzettend hoge golven. Tijdens het toernooi hebben we steeds beter leren omgaan met de golven. De trainingsdag, en een extra stukje varen op de herkansingsdag zorgden ervoor dat we wisten hoe we om moesten gaan met het weer en hoe we onze riemen zouden gaan stellen voor de finale. Het oproeien voor de wedstrijd was raar door de compleet onduidelijke vaarregels maar technisch zat het goed. De hoge golven zorgden er desondanks voor dat onze start voornamelijk bestond uit mishalen, maar zo ook bij onze concurrenten. Toen de boot eenmaal op snelheid was kwamen we in een ritme wat we vast konden houden. Al snel lagen we derde in het veld. We hadden vertrouwen dat we de boot die tweede lag ook nog zouden kunnen inhalen. Door ons roeien goed aan te passen op het weer konden wij rond de 1000 meter, waar de wind iets afnam, naar de tweede plaats in het veld schuiven. Dit wisten we vast te houden tot de finish waar we alleen de sterke Letten voor ons moesten laten. We zijn heel blij met onze zilveren medaille! We wisten dat de Letten erg sterk waren en dat dit het maximale was wat we er uit konden halen, en dat dat dan lukt door je beste race te varen onder de omstandigheden is geweldig.
Welke (evt. bijzondere) voorbereidingen hebben jullie getroffen om tot dit resultaat te komen?
Na de NSRF hebben we nog anderhalve week keihard doorgetraind, om de laatste technische puntjes er in te laten slijten. Daarnaast zijn we allebei vlak voor vertrek nog even langs onze fysio geweest, die ons vertelde dat we zonder eremetaal niet terug mochten komen. Ook hebben we een goede instagram analyse gedaan van onze tegenstanders voor zover we achter hun namen konden komen. Daarnaast hebben we op de nodige steun mogen ontvangen van het Universiteits Fonds en de Sportkoepel van de UT.
Wat vonden jullie van de ervaring om naar het EUC te gaan?
Gaaf om eens tegen andere tegenstanders te roeien. Het is heel anders dan in Nederland, waar je alle tegenstanders van het developmentklassement goed kent en weet waar je staat. Op de EUC was het afwachten tot tijdens de wedstrijd hoe goed de tegenstanders zouden zijn, dat maakt het erg spannend. Maar of het nu een piekfijne Willem Alexanderbaan is of een meer met petflessen als bollenlijn, je moet nog steeds zo snel mogelijk van A naar B met zieke golven.
Smaakt zo’n EUC blik naar meer? Wat wordt jullie volgende doel?
Ja, zeker. Zo’n internationale wedstrijd is ontzettend leuk! Minke zal volgend jaar een nieuwe uitdaging aangaan in de skiff. Helen heeft haar wedstrijdloopbaan op deze manier mooi afgerond en bekroond met de zilveren medaille, en zal volgend jaar haar coachcarrière beginnen.
Weke hoogtepunten en dieptepunten hebben jullie beleeft op het EUC?
Dieptepunt: vergeten om op te laden, en zo zelf vervoer moeten regelen voor onze riggers, riemen, bankjes en tools. Het heeft wel een mooie verzameling dagboekstukjes en foto’s via whatsapp over de avonturen van onze riggers opgeleverd!
Hoogtepunten: Tweede worden! De coach-villa van onze coaches, met heel chill zwembad om tijdens trainingsdagen in te chillen! En de eerste dag (woensdag), waarop we aankwamen, hebben we al kort geroeid. Toen was de baan echt op zijn mooist, het water was perfect glad en volgens onze speedcoach gingen we heeeeel snel!
Over de auteur