Maandelijks archief 25/09/2017

De EUC terugblik van.. Helen en Minke van D.R.V. Euros

‘De EUC terugblik van…’ is een rubriek die ons meeneemt naar de bijzondere roeiervaring van een ploeg die in actie kwam op de laatste editie van het EUC. Wat ging er goed, wat ging er HEEL goed en wat ging er vooral niet zo heel goed? Wat heeft het EUC de ploeg gebracht, hoe hebben zij zich voorbereid en smaakt zo’n EUC naar meer? We stellen wat vragen aan Helen Harmsen en Minke Holleboom van D.R.V. Euros. 
Allereerst, van harte gefeliciteerd met het behalen van jullie blik/medaille! Neem ons mee naar de race, hoe ging deze? Ging het oproeien direct al goed of was het juist een slechte generale, was iedereen onwijs zenuwachtig of viel het mee, hoe ging de start, hebben jullie een enorme eindsprint in moeten zetten?
Het was onzettend zwaar weer, harde wind tegen met (vooral op de eerste kilometer) ontzettend hoge golven. Tijdens het toernooi hebben we steeds beter leren omgaan met de golven. De trainingsdag, en een extra stukje varen op de herkansingsdag zorgden ervoor dat we wisten hoe we om moesten gaan met het weer en hoe we onze riemen zouden gaan stellen voor de finale. Het oproeien voor de wedstrijd was raar door de compleet onduidelijke vaarregels maar technisch zat het goed. De hoge golven zorgden er desondanks voor dat onze start voornamelijk bestond uit mishalen, maar zo ook bij onze concurrenten. Toen de boot eenmaal op snelheid was kwamen we in een ritme wat we vast konden houden. Al snel lagen we derde in het veld. We hadden vertrouwen dat we de boot die tweede lag ook nog zouden kunnen inhalen. Door ons roeien goed aan te passen op het weer konden wij rond de 1000 meter, waar de wind iets afnam, naar de tweede plaats in het veld schuiven. Dit wisten we vast te houden tot de finish waar we alleen de sterke Letten voor ons moesten laten. We zijn heel blij met onze zilveren medaille! We wisten dat de Letten erg sterk waren en dat dit het maximale was wat we er uit konden halen, en dat dat dan lukt door je beste race te varen onder de omstandigheden is geweldig.
Welke (evt. bijzondere) voorbereidingen hebben jullie getroffen om tot dit resultaat te komen?
Na de NSRF hebben we nog anderhalve week keihard doorgetraind, om de laatste technische puntjes er in te laten slijten. Daarnaast zijn we allebei vlak voor vertrek nog even langs onze fysio geweest, die ons vertelde dat we zonder eremetaal niet terug mochten komen. Ook hebben we een goede instagram analyse gedaan van onze tegenstanders voor zover we achter hun namen konden komen. Daarnaast hebben we op de nodige steun mogen ontvangen van het Universiteits Fonds en de Sportkoepel van de UT.
 
Wat vonden jullie van de ervaring om naar het EUC te gaan?
Gaaf om eens tegen andere tegenstanders te roeien. Het is heel anders dan in Nederland, waar je alle tegenstanders van het developmentklassement goed kent en weet waar je staat. Op de EUC was het afwachten tot tijdens de wedstrijd hoe goed de tegenstanders zouden zijn, dat maakt het erg spannend. Maar of het nu een piekfijne Willem Alexanderbaan is of een meer met petflessen als bollenlijn, je moet nog steeds zo snel mogelijk van A naar B met zieke golven.
Smaakt zo’n EUC blik naar meer? Wat wordt jullie volgende doel?
Ja, zeker. Zo’n internationale wedstrijd is ontzettend leuk! Minke zal volgend jaar een nieuwe uitdaging aangaan in de skiff. Helen heeft haar wedstrijdloopbaan op deze manier mooi afgerond en bekroond met de zilveren medaille, en zal volgend jaar haar coachcarrière beginnen.
Weke hoogtepunten en dieptepunten hebben jullie beleeft op het EUC?
Dieptepunt: vergeten om op te laden, en zo zelf vervoer moeten regelen voor onze riggers, riemen, bankjes en tools. Het heeft wel een mooie verzameling dagboekstukjes en foto’s via whatsapp over de avonturen van onze riggers opgeleverd!
Hoogtepunten: Tweede worden! De coach-villa van onze coaches, met heel chill zwembad om tijdens trainingsdagen in te chillen! En de eerste dag (woensdag), waarop we aankwamen, hebben we al kort geroeid. Toen was de baan echt op zijn mooist, het water was perfect glad en volgens onze speedcoach gingen we heeeeel snel!

De EUC terugblik van.. de Acht van D.S.R. Proteus-Eretes

‘De EUC terugblik van…’ is een rubriek die ons meeneemt naar de bijzondere roeiervaring van een ploeg die in actie kwam op de laatste editie van het EUC. Wat ging er goed, wat ging er HEEL goed en wat ging er vooral niet zo heel goed? Wat heeft het EUC de ploeg gebracht, hoe hebben zij zich voorbereid en smaakt zo’n EUC naar meer? In dit stuk het verhaal van de 8+ van D.S.R. Proteus-Eretes bestaande uit Stefan van der Toorn, Bart Overes, Niek van der Grift, Roland Gunther, Vincent Klaassens, Friso Dam, Jiri de Vos, Robert van Houten en stuur Fleur Wellen.

Na maanden lange voorbereidingen, vele wissels, nog meer blessures en bovenal heel veel trainingen, begon onze reis naar het European University Championship om half 6 in de ochtend op woensdag18 juni op Proteus. Hier hadden wij verzameld met zijn allen om daarna door te gaan naar het vliegveld van Rotterdam. Vanaf daar vlogen wij naar Budapest. Sommige mensen met wat meer beenruimte dan anderen. Eenmaal aangekomen in Budapest hebben wij de taxi gepakt naar het treinstation om daar vier uur later de trein naar Subotica te pakken. Na deze vier uur kwamen wij erachter dat de trein ook nog twee uur vertraging had dus konden wij nog wat langer genieten van het net ingevoerde Europese internet in Budapest. Na een treinreis van vijf uur en twee paspoortcontroles later, kwamen wij om zes uur ‘s avonds aan op het station van Subotica. We zijn direct door gegaan naar het avond eten dat op typische Servische wijze geserveerd werd, met heel veel zout. Wij waren blij dat het kraanwater drinkbaar bleek te zijn en dat we niet hoefden in te wegen voor het toernooi.

Op donderdagochtend hebben wij ons eerste baantje geroeid op Lake Palic. Wat het leuke is aan een meer, is dat golven nog meer kunnen opbouwen. Hier waren wij als zware jongens met een lage boot nog niet helemaal tegen opgewassen dus na een baantje lag de hele boot vol met water en was iedereen blij met de luchtkasten in de boot. Dit kon ons er niet van weerhouden om ’s middags nog een baantje te gaan roeien. Met betere omstandigheden ging de training ook veel beter.

Vrijdag was de dag van de voorwedstrijd, maar omdat we vonden dat we nog niet genoeg getraind hadden hebben we op vrijdagochtend vroeg nog een korte training gedraaid om helemaal gewend te raken aan de baan en elkaar. Het was namelijk de derde training in Servië en de derde training in de opstelling van de wedstrijd. Na de training zijn we terug gegaan naar de kostschool waar we tijdens het gehele EUC verbleven om ons mentaal voor te bereiden op de voorwedstrijd van later die dag. Toen het eenmaal later die dag was, zijn we weer met z’n allen de bus ingestapt voor de race. Wij lagen in de voorwedstrijd tegen middengroep licht van Laga, London University, twee achten uit Polen en een acht uit Kroatië. We hadden van onze coaches gehoord dat de boot van London hard uit de start zou komen dus dat wij nog maar harder moesten starten. En dat deden we, we pakten direct uit de start een voorsprong die we de hele race niet meer weg hebben gegeven. Met deze eerste plek in de voorwedstrijd waren we direct door naar de A-finale en hoefden we geen herkansing te varen op zaterdag. Daarnaast hadden we ook de snelste tijd van de dag. Dit resultaat hebben we gevierd door met zijn allen een ijsje te gaan eten want we waren nog steeds alcoholvrij dus bier zat er nog niet in.

Zaterdag hadden wij een vrije dag, en wat ga je dan doen, trainen natuurlijk. Nadat we allemaal lekker hadden kunnen uitslapen zijn we in het middaguur afgereisd naar het meer om daar nog een baantje te varen. Dit korte baantje werd nog wat verder ingekort door onweer. Desalniettemin was het een goed trainingsbaantje. De rest van de dag heeft iedereen lekker gechilld. Op zondag was het de matchday. Om alvast weer wat bloed door onze benen te laten te stromen, zijn we om 9:00 uur ‘s ochtends alvast twee maal de baan over gegaan. We merkten toen al dat het weer wat harder was gaan waaien dan de dagen ervoor. Om een klein beetje de wind te kunnen trotseren en om water uit onze boot te houden, is er ter plekke nog een stormbord gemaakt voor op de boot. Vooral Vincent was hier heel blij mee want zelfs hij kon met zijn brede schouders niet voorkomen dat de boot vol liep met water.

Om 15:50 zouden we van start gaan in de A-finale. Hier lagen wij naast Oxford-Brookes, die net als wij direct geplaatst waren vanuit hun voorwedstrijd, daarnaast lagen wij weer naast de lichte acht van Laga, University of London, de Poolse acht uit Kozminski en een Duitse acht uit Aken. Door de harde wind was de wedstrijd al wat uitgelopen maar in de finale voor ons, was er ook nog een boot omgelsagen. Hierdoor konden wij pas 45 minuten later starten. Dit gaf ons wel mooi de tijd om de boot leeg te hozen met de bekertjes en sponzen die we hadden meegenomen. Toen de boot helemaal water vrij en we mochten gaan starten was het al iets minder hard gaan waaien maar er stond nog steeds een forse wind. Hierdoor werden we wel weggestart met een versnelde startprocedure. De start was zo snel dat eigenlijk niemand het door had, gelukkig hadden we een scherpe boeg en stuur en daardoor konden we nog redelijk wegkomen. De eerste 250 meter was echt oorlog op het water want hier waren de golven het hoogst en we raakte de ene na de andere golf waardoor de boot weer helemaal vol liep met water. Desondanks kwamen we nog voor Oxford-Brookes de start uit. Deze voorsprong hebben we helaas niet vast kunnen houden maar uiteindelijk zijn we tweede geworden wat dus een zilveren medaille opleverde. Deze prestatie hebben wij samen met de twee zonder die ook een zilver  medaille hebben gewonnen gevierd door met zijn allen uit eten te gaan en daar ook weer alcohol te nuttigen.

We vonden het heel leuk en leerzaam om met zulke goeie roeiers in de boot te zitten om naast andere goeie boten te liggen. De wedstrijd was toch weer heel anders dan alle Nederlandse wedstrijden die we tot nu toe heb meegemaakt. Vooral de tegenstand was een groot verschil, vooral de manier waarop ze zich gedroegen. De Engelsen waren heel luidruchtig, zowel op het water als daarnaast en hierdoor was het soms lastiger om gefocust te blijven. Handig dat we dit nu weten voor de volgende wedstrijd: we zullen minder verrast worden door hun geschreeuw.

We vonden het een super leuk toernooi met een mooi resultaat waar we goed op door kunnen bouwen volgend jaar!

De EUC terugblik van.. Steven en Wim van D.S.R. Proteus-Eretes

‘De EUC terugblik van…’ is een rubriek die ons meeneemt naar de bijzondere roeiervaring van een ploeg die in actie kwam op de laatste editie van het EUC. Wat ging er goed, wat ging er HEEL goed en wat ging er vooral niet zo heel goed? Wat heeft het EUC de ploeg gebracht, hoe hebben zij zich voorbereid en smaakt zo’n EUC naar meer? Bij deze het verhaal van Steven Coevert en Wim Hak van D.S.R. Proteus-Eretes.

Allereerst, van harte gefeliciteerd met het behalen van jullie blik/medaille! Neem ons mee naar de race, hoe ging deze? Ging het oproeien direct al goed of was het juist een slechte generale, was iedereen onwijs zenuwachtig of viel het mee, hoe ging de start, hebben jullie een enorme eindsprint in moeten zetten?
Tijdens de eerste training op het meer viel op dat het daar flink kon waaien en dat daardoor zeker rekening gehouden moest gaan worden met golven. We hebben die training aan het eind even wat startjes geoefend met de weersomstandigheden die er heersten. Na een paar halen kregen we een golf die de boot direct stil en vol water legde. De toon was gezet: het zou strijden worden.

Op de dag van de voorrondes bleek het echter best mee te vallen. Na 500 meter lagen we al flink voor op het veld. Aangezien op zo’n kampioenschap mensen wel flink goed kunnen eindsprinten en wij dit nog niet helemaal goed beheersten, was het zaak om deze voorsprong zo veel mogelijk op te bouwen. Aan het eind van de race bleek dat dat inderdaad nodig was, aangezien de finish nog best close was. Na twee keer vlak achter elkaar de finishtoeter gehoord te hebben was wel zeker dat we door waren (eerste twee gingen direct door naar de finale), maar altijd leuk om even te horen of je nou eerste of tweede bent geworden. Toen bleek dat we de eerste tijd hadden in niet alleen onze voorronde, maar ook in de andere voorwedstrijd zou dit de winnende tijd geweest zijn. Dat bood zeker wat perspectief.

Op de dag van de finale bleek dat de wind weer was aangezet. Gelukkig bleek dat de training van de donderdag ervoor zijn vruchten had afgeworpen. De start ging lekker: we lagen na deze start al aanzienlijk voor op het veld. Blijkbaar konden we beter omgaan met deze erbarmelijke omstandigheden dan anderen. De eerste kilometer in dit strijdende weer bleef dit hetzelfde en als alles bleef zoals het was zouden we als eerste de streep passeren. Helaas bleek echter dat gedurende de tweede kilometer het water wat coulanter werd, wat onze voordelen ten opzichte van de andere ploegen wegnam. De ploeg van Oxford Brookes maakte hier gebruik van en met een grandioze tweede kilometer wisten ze hun achterstand om te buigen naar een winst. De tweede plaats was nog wel van ons. Niet waar we op hadden gehoopt, maar tegen de aanval van Brookes waren we niet opgewassen.

Welke (evt. bijzondere) voorbereidingen hebben jullie getroffen om tot dit resultaat te komen?
Iedereen kent het standaard verhaal over een heel seizoen lang samen ervaringen opdoen, wat ook zeker waar is. Het is echter ook belangrijk om op de juiste momenten veel rust te pakken. Dat hebben we ook zeker gedaan, en wel met een tripje naar het plaatselijke zwembad. Maar ook zeker het bezoeken van de plaatselijke dierentuin helpt voor het nodige vermaak.

Wat vonden jullie van de ervaring om naar het EUC te gaan?
Kampioenschappen als het EUC zijn een aanrader voor iedere ploeg die internationale ervaring wil opdoen. Je leert bijvoorbeeld omgaan met tegenstanders met verschillende race-indelingen en daarmee ook hoe je bijvoorbeeld een buffer opbouwt om een eindsprint te pareren.

Weke hoogtepunten en dieptepunten hebben jullie beleefd op het EUC?
Het hoogtepunt is volgens ons wel dat we zowel in de voorronde als in de finale zo makkelijk voor kwamen te liggen. De eerste 500 meter was gewoon rammend goed, vooral in de voorronde. Daarnaast is het natuurlijk leuk als je wint van Olympische kampioenen. Het enige echte dieptepunt is wel de laatste kilometer van de finale. Het is natuurlijk nooit fijn om je tegenstanders dichterbij te zien komen en te realiseren dat was je ook probeert, ze in blijven lopen.

Smaakt zo’n EUC blik naar meer? Wat wordt jullie volgende doel?
Het was natuurlijk zeker jammer dat we geen goud hebben gewonnen, maar na een tijdje word je ook wel blij van zilver. Zeker als je die medaille meeneemt naar huis en al je familie en vrienden trots zijn op wat je hebt bereikt. Wij als roeiers zijn natuurlijk altijd dorstig naar meer, maar familie vindt bijna alles wat je doet wel mooi. Dit geeft ook de wil om de volgende keer verder te gaan dan nu. Om voor goud te gaan, om de mensen thuis nog trotser te laten zijn. Dit kan op meerdere manieren. Volgend jaar weer EUG, of toch Henley? We zien volgend jaar wel waar we heen willen werken, maar dat het episch wordt, is nu al besloten.